Jaren '80: Succesvol Commercieel

Het slijk der aarde

Wat nooit veranderd is en door alle jaren heen altijd hetzelfde is gebleven, is het gebrek aan geld om de vereniging draaiend te kunnen houden. In een tijd zonder forse gemeente-subsidies, rijke sponsoren en Bingo-loterijen, moest de vereniging - naast advertenties in het clubblad - het hebben van puur en alleen de leden en hun vaak inventieve ideeën. Ko Alewijn, destijds speler van het eerste herenteam, organiseerde de beruchte poeh-poeh-nachten, die in de jaren 60 en 70 in de nacht van 31 december op 1 januari vanaf 01:00 uur werd gehouden in het clubgebouw van SV Hoofddorp en waarbij tegen betaling van 5 gulden een zakje oliebollen kon worden gekocht als entreebewijs voor een nacht dansen met een échte discotheek!

Ook de Parkloop, wederom georganiseerd door Ko Alewijn, tesamen met Peter van de Riet in samenwerking met de hardloper Bob Boverman en hoogspringer Ruud Wielart, had in die dagen een naam hoog te houden. Met name spelers van het eerste en vele andere leden konden zich tegen betaling een slag in de rondte rennen door de 'voorloper' van het Haarlemmermeerse Bos voor een vaantje en voor de clubkas. De Parkloop ging over vier afstanden, variërend van 2½ tot 10½ kilometer. Niemand die nog weet waarom die halve kilometer er aan vast werd geplakt, maar voor de eerste Parkloop eind jaren 60 was wél even Fanny Blankers Koenbereid gevonden om het startschot te geven!

Waar echter het meest aan werd verdiend, was de befaamde taartenaktie van onze vereniging, al was dit niet in de jaren 60, maar rond eind jaren 70-begin jaren 80. Via de zwager van Coen kon goedkoop aan een enorme lading taarten worden gekomen en dan niet die 'plastic' taarten die we tegenwoordig kennen, maar échte taarten met bergen slagroom en vers fruit. In latere jaren werd dit zoete assortiment ook nog aangevuld met appeltaart, speciaal voor degenen die aan de lijn deden, een fenomeen dat vooral toen sterk opkwam. Een koelwagen vol overheerlijke taarten werd afgeleverd bij de FBK-hal en heel Hoofddorp werd door Theo Hoogervorst, Inge Melchior en Jeannette van der Sluijs onderverdeeld in wijken. In lange rijen auto's gingen honderden van onze leden in grote getale de huizen af en die taarten waren kennelijk zó populair, dat sommige mensen na 'n paar dagen weer naar de vereniging belden met het verzoek of er nog zo'n lekkere taart kon worden gebracht.

Geen probleem voor de vereniging, want na wat heen en weer gebel konden zo nóg een lading taarten geregeld worden. Wél even een probleem, was een aktie van wethouder de Leeuw, een bestuurder met een groot basketbalhart, die een subsidie-verzoek van de vereniging helaas niet kon honoreren, maar zich bij de start van de allereerste taarten-aktie een taart in het gezicht liet gooien, zolang de gooier deze maar eerst betaalde. Normaal gesproken een smakelijke bezigheid, ware het niet dat één van de taarten die hem vol in het gezicht trof, nog niet helemaal ontdooid was... De wethouder hebben we later overigens nooit meer teruggezien bij de vereniging!

Die eerste taartenaktie was overigens een daverend succes. Tweehonderd leden brachten ruim 2000 taarten aan de man en de aktie leverde destijds maar liefst 6000 gulden (€2700,-) op, geld dat ondermeer werd gebruikt om de kosten van de gestegen zaalhuur mee op te vangen. In de Gemeenteraad kon men de taartenaktie nog wel waarderen, maar vond men de aktie van wethouder de Leeuw te ver gaan, zó ver, dat er zelfs vragen over werden gesteld door de D66-fractie, die bang was dat de wethouder een volgende keer gevraagd werd op handen en voeten op het Marktplein te gaan zitten "om Ezeltje Prik mee te spelen"...

Het ITT-tijdperk

Op 9 maart 1982 verschenen twee kordate dames ten burele van meester Hendrik Krans, notaris te Haarlem. Mevrouw Klazina Johanna Blijleven-Huismans, peuterleidster te Hoofddorp en mevrouw Annie Cornelia Lammerts, huisvrouw te Hoofddorp, beenden het kantoor van meneer de notaris in en zetten hun handtekening onder de oprichtingsstatuten van een basketbal-vereniging onder de naam "Basketballvereniging ITT-Hoofddorp". Deze aktie luidde het begin in van een lange reeks van sponsoren die onze vereniging hebben gesteund. Al in 1976 waren we officieel BV Hoofddorp geworden en in de hierboven genoemde akte lieten Annie en Ineke dan ook bij de nieuwe naam "Basketballvereniging ITT-Hoofddorp" de toevoeging of: "BV Hoofddorp" optekenen.

Deze hele aktie was een voortvloeisel van een besluit dat op de Algemene Vergadering van de vereniging van 15 januari 1981, ruim 'n jaar eerder, was genomen: zich losmaken van Sportvereniging Hoofddorp, zoals SV ETO inmiddels heette, een sponsor zoeken (ITT) en als "ITT Hoofddorp" verder gaan. Dat men de toevoeging "of: BV Hoofddorp" in de akte liet opnemen was het gevolg van de vooruitziende blik van het Bestuur; (de meeste) sponsors komen en (de meeste) sponsors gaan... Dit credo geldt echter niet voor twee sponsoren die al vele jaren deel uitmaken van het sponsorbestand van BV Hoofddorp. Op 8 september 2007 sloot BV Hoofddorp wederom een sponsorovereenkomst met Autorijschool Moerman, dat daarmee zijn 20ste jaar als clubsponsor inging, terwijl Martin Moerman zélf al jarenlang alle mogelijke damesteams heeft gecoached en getraind. Ook Jan van de Bilt is een trouwe, langdurige sponsor die met Binnenhuis van de Bilt al jarenlang aan onze vereniging is verbonden en vele teams heeft gesponsord en nog steeds zijn naam verbonden ziet aan enkele talentvolle jeugdteams.

Tegengas

Hoe blij het bestuur ook was met ITT als nieuwe hoofdsponsor, al snel dienden zich de eerste tegenstanders aan. Zowel in de Gemeenteraad van Haarlemmermeer als onder enkele leden uit lagere teams ontstond beroering toen BV Hoofddorp bekendmaakte dat het voortaan als ITT Hoofddorp door het leven zou gaan. Volgens de criticasters in die tijd, speelde de International Telephone and Telegraph Company een bedenkelijke rol bij de val van het Chileens bewind van Salvador Allende in 1973. Leden van de CPN, de Communistische Partij Nederland, en de PPR, de Politieke Partij Radicalen, stelden vragen in de Gemeenteraad, terwijl deze sponsor-deal door de VVD, onder leiding van fractievoorzitter Lex Auer, juist van harte werd gesteund, omdat deze partij van mening was dat de overheid niet mocht beslissen of een bedrijf als sponsor mag optreden voor een sportvereniging en dat inmenging hierin dan ook ten zeerste werd betreurd. Ondanks alle tegenwind was de voorzitter destijds, Dries de Zwaan, niet onder de indruk en wachtte eind 1980 vol vertrouwen de ledenvergadering van 15 januari 1981 af. Die ging, zoals Dries al voorspelde, in meerderheid akkoord met de naamswijziging; twee leden stemden tegen, de overige 41 stemgerechtigden stemden vóór.

De reactie vanuit de Gemeenteraad kwam onmiddellijk en was fel: PPR, CPN, CDA en PvdA vonden dat B&W zowel de subsidie als de lage zaalhuur voor BV Hoofddorp moesten 'heroverwegen'. In goed Nederlands: de subsidie kon wel worden afgeschaft, want de vereniging had haar sponsorgelden al en de zaalhuur kon van het gebruikelijke uurtarief voor sportverenigingen, Fl.52,40 (€23,80), naar het commerciële uurtarief van Fl.214,50 (€97,50)! Volgens een woedende Dries de Zwaan was dit echter een "veredelde vorm van chantage" en mocht het gemeentebestuur dit voorstel aannemen, dan "draait men ons in één klap de nek om", want dat zou er toe leiden dat zich twee takken zouden vormen: ITT Hoofddorp, aangevuld met een jeugdteam voor de doorstroming, en BV Hoofddorp, waarin de rest van de vereniging zou blijven spelen. En mócht dit gebeuren, aldus Dries de Zwaan, dan in ieder geval zónder hém! Uiteindelijk besloot B&W dat niet gebleken was dat BV Hoofddorp onwettig en onzorgvuldig had gehandeld en dat men niet van plan was om de vereniging op een andere manier te benaderen en te behandelen dan andere sportverenigingen in de gemeente.

Het hele ITT-verhaal liep uiteindelijk dus met een sisser af, maar ook toen al werd de politiek te pas en te onpas betrokken in het sportieve debat. De sponsoring door ITT heeft de vereniging echter niet alleen gevoeld in het eerste herenteam (met -in ieder geval in het seizoen 82/83- trainer Theo de Cock en coach Coen Lammerts); de hele vereniging profiteerde van de deal en er konden activiteiten in gang gezet worden, die anders alleen maar door een contributie-verhoging betaald zouden kunnen worden.

Theo de Cock

Dé trainer van de jaren 80 was zonder twijfel Theo de Cock. In 1968 bij BV Hoofddorp gekomen, zou hij BV Hoofddorp 'n kleine twintig jaar later de grootste prijs uit haar bestaan schenken. Medio jaren 80 is de Cock sportleraar (waar hebben we dat éérder gehoord??) aan een MTS in Leiden en het basketbal zit dan al tientallen jaren in zijn bloed. Hij begon met spelen bij ZBUS uit Santpoort, waar hij samenspeelde met Amsterdamse jongens als Harry Regenboog, Ed Klein en Rudy Poll, maar na verloop van tijd trainden ze, als ploeg uit Santpoort, maar in Amsterdam-Zuid met zóveel Amsterdammers in het team. Dat was overigens in de tijd, dat Ton Boot als topspeler aan het opkomen was. De Cock vertrekt vervolgens naar Haarlem Flamingos, waar ondermeer Kurt Lagerwey zijn teamgenoot was. Als hij daarna in dienst moet, komt de Cock bij het Utrechtse Midland terecht, waar hij onder anderen samenspeelde met Gerrit Zwezerijnen en een geweldig leuke dienstijd uitzit. Na zijn afzwaaien keert de Cock weer terug naar de Flamingos, maar verhuist met zijn gezin al snel naar Andijk. Daar speelt hij enige tijd voor Exercitia, maar moest daar met de fiets of de bus naar trainingen en wedstrijden en dat werd hem te zwaar. In 1968 strijkt hij in Hoofddorp neer en speelt enige tijd in het eerste. Hij zakt langzaam naar lagere teams en eindigt ten slotte in het vijfde herenteam. Daarin wordt hij geconfronteerd met jonge, fanatieke tegenstanders, die de oudere garde maar wát graag mogen doldraaien. Hij stopt definitief met basketballen als hij tijdens een wedstrijd door zo'n blaag in z'n gezicht wordt gespuugd. De lol van het spelen is er meteen af en de Cock gaat zich vanaf dat moment toeleggen op trainen. In de jaren 80 traint hij niet alleen het eerste damesteam, maar ook het tweede, het derde, het vierde, het vijfde en het zesde damesteam en alsof dat nog niet genoeg is, doet hij er ook nog heren-5 en heren-6 bij. Acht teams worden in de jaren 80 door dit basketbaldier getraind, vele tientallen leden hebben in de jaren 80 profijt van de Cock's inspirerende manier van coachen en trainen.

Laszlo Jambor

Een andere belangrijke impuls die onze vereniging in de jaren 80 kreeg, was de komst van de Hongaar Laszlo Jambor, die eind jaren tachtig het Dames-1-roer overnam van Theo de Cock. Jambor begon zijn sportloopbaan als professionele basketbalspeler, maar werd -gedwongen door blessures- vervolgens gymnastiekleraar op de Hogeschool van Boedapest en op de Szemmelweiss Universiteit van die stad. Hij vluchtte midden jaren 80 naar Nederland en kwam vrijwel meteen in Hoofddorp terecht. Omdat hij vluchteling was, mocht hij nog niet werken en Hoofddorp was er dan ook als de kippen bij om hem als trainer binnen te halen. In april 1987 tekende Laszlo Jambor een contract met BV Hoofddorp, waarin bepaald werd, dat hij 20 uur training per week zou geven en 8 uur per week als coach het eerste en tweede heren-team zou begeleiden. Mede-ondertekenaars waren destijds Secretaris Ineke Blijleven en Penningmeester Annie Lammerts.

Zijn voor die tijd revolutionaire trainingsaanpak ("verdedigen doe je met je voeten!", een adagium dat vandaag de dag nog steeds tijdens de training wordt nagevolgd!) zorgde in het begin soms voor een mengeling van ongeloof en onbegrip en bij menigeen gingen de wenkbrouwen dan ook meteen in de fronsstand. Toch werd al snel ontegenzeggelijk duidelijk dat hier een grote trainer les stond te geven en onze vereniging heeft dan ook jarenlang geprofiteerd van Laszlo's kennis. In 1990 vertrok Laszlo naar Ajax en werd als loop-, conditie- en hersteltrainer door Leo Beenhakker aangetrokken. Wel bleef Jambor nog één jaar aan als algemeen hoofdtrainer van BV Hoofddorp. Aan het eind van het seizoen 2002-2003 verlieten Richard Witschge, Aron Winter, Joey Didulica, David Mendes da Silva, Henk Timmer en voorzitter Michael van Praag de club, maar tussen deze afscheidnemers stond ook een trotse Laszlo Jambor, die 13 jaar lang onder de trainers Beenhakker, van Gaal, Olsen, Westerhof, Adriaanse en Koeman zijn fenomenale sportkennis met anderen heeft gedeeld. Tegenwoordig is Laszlo Jambor de Directeur Sportief van AS Monaco.

Succes en teleurstelling

Met evenveel verve als Ineke Blijleven en Annie Lammerts de nieuwe naamgeving van onze basketbal-vereniging met hun handtekening bekrachtigden, werd de op- en uitbouw van BV Hoofddorp, die in de jaren 70 al een enorme impuls kreeg, in de loop van de jaren 80 verder aangepakt, te beginnen met de jeugd, toen ook al een speerpunt van het beleid, of beter gezegd: vanaf 1966 al een speerpunt van onze vereniging. De aanwas van nieuwe leden in die eerste jaren was gestaag en daarmee ook het potentieel waaruit men kon putten. Jeugdteams werden intensief getraind door steeds kundiger trainers en dat resulteerde in het seizoen 1986/87 in het grootste succes van BV Hoofddorp tot dan toe: het landskampioenschap van het eerste damesteam.

Theo de Cock is vooralsnog de enige trainer van BV Hoofddorp die zich Nederlands Kampioen van de Eredivisie mag noemen. Terwijl de heren nog geen twee uur daarvoor verloren en daarmee degradatie voor hen een feit was, werden de dames onder leiding van de 47-jarige Theo de Cock in de Fanny Blankers Koenhal Nederlands kampioen na een afgetekende 71-56 overwinning op het Amsterdamse Sportlife Canadians in de play-offs. Het damesteam speelde in het seizoen 1986/87 niet alle wedstrijden haar beste basketbal. Het had vooral moeite met fysiek spelende ploegen als US, Cheeta en Midland, maar won vaak op basis van een superieure techniek en had in Marja van Helvoort, Marjolijn Drijver en vooral Annette Keur een aantal internationals in de ploeg, die het hart van de kampioensploeg vormden. Het eerste damesteam, dat gesponsord werd door All-In Transport, won de eerste zestien wedstrijden van de competitie, alvorens het in februari 1987 pas werd verslagen in de uitwedstrijd tegen Rotterdam-Zuid. Dat had weinig effect op de ranglijst en al helemaal niet op de opmars naar het landskampioenschap. Na de reguliere competitie ging het als trotse nummer één de play-offs in, waar het uiteindelijk ook als overwinnaar tevoorschijn kwam. Op 2 mei 1987 was het eerste -en voorlopig enige- Eredivisie-kampioenschap van BV Hoofddorp een feit. 

Hoewel dit damesteam in alle eerlijkheid niet louter bestond uit zelf-opgeleide dames, omdat een deel van deze meiden uit de failliete boedel (1982) van het Haarlemse Eve and Adam Stars kwam, kon een hele generatie meisjes zich aan dit succes spiegelen en heeft o.a. dit team model gestaan voor de (verdere) opmars van onze damesjeugd in basketballend Nederland. Niettemin werd dit team op 4 juni 1989 de nekslag gegeven, toen 126-voudig international Annette Keur totaal onverwachts besloot te stoppen met basketballen bij BV Hoofddorp. Als reactie hierop besloot, bedoeld of onbedoeld, vrijwel het hele team ook maar te stoppen, nadat de dames met het afzeggen van Keur werden geconfronteerd. Anderhalve week voor het begin van de competitie zat een verbijsterd BV Hoofddorp zonder een voor de Eredivisie representatief eerste damesteam en het bestuur restte toen geen andere mogelijkheid om de NBB te verzoeken ons eerste damesteam terug te laten trekken uit de Eredivisie. Het was zonder twijfel een van de bitterste teleurstellingen die de vereniging in haar bestaan te slikken heeft gekregen.